می دونی.. از ادمایی که کارارو به سرانجام نمی رسونن و نصفه و نیمه رها می کنن خوشم نمیاد. ادمایی که همیشه وسط راه کم میارن و پا پس می کشن. اونایی که همیشه درگیر حاشیه های مسیر میشن و هیچ وقت به مقصد نمی رسن.. ادمایی که واسه زندگی خودشونم سنگ تموم نمیذارن چه برسه به دیگران. این مدل ادما معمولا رفیق نیمه راهن و پای ادم وای نمیستن..
میدونی هربار بهت فکر میکنم، فقط افسوس میخورم. بابت همه ی تواناییا و استعدادایی که ساده از کنارشون گذشتی. واسه ی همه ی هدفای بزرگی که داشتی و وسط راه رسیدن بهشون انقدر درگیر حاشیه شدی که کلا اصل هدف یادت رفت. واسه همه ی کارایی که نصفه و نیمه رها کردی.. همش فکر میکنم چارده پونزده سال دیگه، توی چهل سالگی، وقتی به عقب برگردی و به زندگیت نگاه کنی، چطوری با این همه حسرت کنار میای؟! وقتی فکر کنی که میتونستی توی چه جایگاهی باشی و از خودت دریغش کردی..
لعنتی، من نه به خاطر مهری که ازت توی قلبم داشتم، که به خاطر همه ی استعدادی که تو وجودت می دیدم همه ی تلاشمو کردم که بهت تلنگر بزنم. بارها و بارها.. ولی ندیدی یا شایدم نخواستی که ببینی. کاش میفهمیدی ادمای دور و برت رفیق نیمه راهن و چند صباح دیگه فقط تو میمونی و کارای نکرده و حسرت عمر رفته.. من همه ی تلاشمو کردم واسه بیدار کردنت، حیف که خودتو به خواب زدی. حیف!

#از سری نامه هایی که هرگز به مخاطب نمی رسد!