انصافا میشه به جای تلویزیون گلدون گذاشت! امروز تو خونه تنها بودم، لپتاپم نداشتم، شارژر هم نداشتم، گوشیمم خاموش شد. بعد اینکه واقعا هیچ کاری نبود که بشه انجام داد. بعد از خیلیییی سال تلویزیونو روشن کردم و واقعا حالمو بد کرد از بس هیچی نداشت. رسیور هم هیچی نداشت. یعنی مسئلم با صدا و سیمای ایران نیست فقط. بطور کلی فلسفه ی تلویزیونو درک نمیکنم..

گوشیم که همون اول روز خاموش شد. کتابمو هم نشد بخونم دیگه. کتاب امروزم تموم نشد..... :-(

باز من یه پست غیر روزانه نویسی نوشتم و داستان شد. خیلی واضح و صریح میگم: مذهبی بودن و متعصب بودن وقتی از یه حدی بگذره واسم تهوع آور میشه.. یعنی یه عده از ادما بقدری حالمو به هم میزنن، که بنظرم حتی لایق فحش هم نیستن..

یه چیزی هست که میخوامش و خیلی هم میخوامش. بعد از یه مدت سرگردونی الان میدونم که چی میخوام. پروسه ی خیلی خیلی طولانی مدتیه ولی انقدری واسم ارزش داره که حتی حاضر بشم به خاطرش قید کتاب خوندن هر روزه رو هم بزنم.. تا حالا چیزی بوده که بخوام و بهش نرسم؟! اره فقط در یه حالت بوده. اونم حالتی که به یه چیزی خیلی خیلی بهتر از خواستم رسیدم... بنظرم وقتی یه چیزی رو با همه ی قلبت بخوای (نه از سر اجبار و رقابت و حسادت و مصلحت) و همه تلاشتو هم بکنی بهش میرسی. اگه همه تلاشتو بکنی ولی بخاطر اجبار و رقابت و مصلحت، بازم احتمالش زیاده بهش برسی ولی وقتی بهش رسیدی، ته قلبت لذت و رضایتو حس نمی کنی..

واقعا واقعا خیلی چیزا هست که دلم میخواد بنویسم ولی حس میکنم وسط حوزه علمیه نشستم. همونقدر محدود و بسته و منزجر کننده. کلا انگار باید یه فکری به حال این وب کرد...