متنفرم از اینکه دیگران احتمالا منو به چشم یه ادم دعوایی یا مادر فولاد زره یا هرچی میدونن. متنفرم از اینکه تا حالا با چند نفر از پسرای کلاس وسط گروه کلاسی دعوا کردم. متنفرم از اینکه بقیه زبون حرف زدن ندارن و هر دفعه منو میفرستن وسط معرکه و خودشون از دور تماشا می کنن و تازه یهو وسطش هم جانب طرف مقابلو میگیرن. ولی یه چیزی رو خوب میدونم. اونم اینه که به هیچ قیمتی حرفمو تو دلم نگه نمیدارم، نمیذارم کسی بهم زور بگه، نمیذارم کسی بره بالای منبر و حس کنه خیلی شاخه، ادمی که نرمال نیست رو تخریب میکنم ولو به قیمت تخریب شدن خودم.. میدونم که چقدر دارم وجهه ی خودمو خراب میکنم ولی اینو هم میدونم که نظر دیگران ذره ای واسم اهمیت نداره و اینکه مسلما رو هیشکی کراش ندارم که بترسم از دستم بره!!! (عین بقیه)

میدونم گاهی زیاده روی میکنم و حساسیت بیخودی نشون میدم درصورتی که میتونم بی تفاوت از کنارش رد شم... ولی گور بابای همه! من حرفمو میزنم حتی اگه همه دنیا باهام دشمن بشن یا هرچی که میخوان بگن..